Dit jaar besloten Siebe en zijn vader Arie om met hun 120 koeien en twee melkrobots toch weer opnieuw te gaan weiden. ‘Weiden geeft je een “licence to produce”; sinds we ons dat realiseren is kiezen voor weidegang niet een emotionele, maar een meer rationele keuze’, verklaart Siebe. Ton Derks, adviseur bij DLV Advies en weidecoach begeleid de familie van de Crommert bij de weidegang. 

Zetje in de rug

Toen Ton Derks afgelopen winter belde of de Van de Crommerts geïnteresseerd waren om mee te doen met het Nieuwe Weiderspakket gaf dat voor Siebe de doorslag. “We oriënteren ons ook op kaasmaken en dan hoort weidegang er gewoon bij”, noemt de jonge ondernemer. “Ton gaf ons het zetje dat we nodig hadden.”De DLV’er startte de begeleiding met het maken van een weideplan. “Een logistiek lastige klus op dit bedrijf”, aldus Derks. "De huiskavel ligt achter een paar rijen bomen, de koeien kunnen de stal niet zien en dat maakt de combinatie van robotmelken en weidegang lastiger." Daarbij deed de kleine huiskavel en het intensieve karakter van het melkveebedrijf ze besluiten om voor deelweiden te gaan en de oudmelkte koeien te weiden. “Voor alle koeien gedurende 120 dagen, 6 uur per dag hebben we echt te weinig hectares.”

“Het systeem van standweiden – dat vader Arie eerder hanteerde – past niet bij robotmelken”, luidt de duidelijke analyse van Ton. Op zijn advies startten de melkveehouders met rantsoenbeweiding. “Daarmee krijgen de koeien elke dag een vers stuk gras”, legt Ton uit. “Dat is essentieel om bij robotmelken de koeien naar de weide te lokken. Bovendien haal je met dit weidesysteem een hogere grasopbrengst per hectare.”

Koe moet wennen

Wat ze aan de keukentafel zo prachtig bedachten, vroeg in de praktijk veel doorzettingsvermogen. “We zetten de deur open, maar de koeien dachten er heel anders over”, herinnert Siebe zich van de eerste dagen. Nadat de koeien gewend waren kwam er regen, veel regen. De koeien bleven enkele dagen op stal, ze waren uit hun ritme en het weiland werd te nat om te weiden. “Het was niet leuk meer”, verzucht Siebe, die aangeeft in die periode veel te hebben gehad aan de groepsbijeenkomsten van de nieuwe weiders. “Dan merk je dat je niet de enige bent met deze problemen. Je leert van elkaar en steunt elkaar. Stoppen zou betekenen dat de deur nooit meer opengaat.” En weidecoach Ton heeft ze ook een hart onder de riem gestoken. “In mijn 38-jarige carrière als adviseur heb ik nog nooit zo’n weidejaar meegemaakt. Je raakt uit het systeem en dan betekent het weer opnieuw beginnen. Doorzetten is het enige dat ik ze mee kan geven. Het eerste jaar is het lastigst, daarna wordt het gemakkelijker.’ De crux blijft smakelijk gras aanbieden, 
benadrukt Ton.