Het officiële beleid van de rijksoverheid is dat in 2030 ten minste 50 procent van de stikstofgevoelige hectares in de meer dan 160 Natura 2000-gebieden onder de kritische depositiewaarden moet zijn gebracht. Daartoe moet de binnenlandse stikstofemissie in 2030 met 50 procent reduceren ten opzichte van 2019.
"De kritische depositiewaarde is de grens waarboven het risico bestaat dat de kwaliteit van de natuur significant wordt aangetast door de stikstofdepositie. Deze waarde varieert, afhankelijk van het natuurgebied, van 400 tot meer dan 2000", stelt Gé Backus, directeur van Connecting Agri&Food, dochter onderneming van DLV Advies
De rijksoverheid maakte dus de afweging dat over tien jaar de helft van de gebieden onder de kritische depositiewaarden voor stikstof moet zijn gebracht. De onderliggende onderbouwing over hoe deze afweging tot stand is gekomen, heb ik nog niet kunnen vinden. Terwijl het juist bij dit onderwerp van belang is om expliciet en transparant de verschillende belangen af te wegen. Dan moet je volgens mij per gebied werken met optimale depositiewaarden. Optimaal staat hier voor het transparant afwegen van de belangen van onder meer natuur, wonen, industrie en landbouw. Ik realiseer me daarbij dat het voor vergunningverlening mogelijk moeten blijven om te werken met kritische depositiewaarden. Maar door te werken met optimale depositiewaarden kun je de gebiedsgerichte aanpak verbinden met het landelijke generieke beleid, en je voorkomt dat gebieden geconfronteerd blijven met doelen die ze nooit en te nimmer kunnen realiseren. Zo is in de Deurnsche Peel de stikstofdepositie afkomstig uit het buitenland alleen al hoger dan de kritische depositiewaarde voor dat gebied. Willen we de gebiedsgerichte aanpak een kans geven, dan zullen we met haalbare doelstellingen voor de afzonderlijke natuurgebieden moeten gaan werken. Anders is het onmogelijk een dialoog tussen betrokken partijen te voeren. Want in zo een dialoog moet het ook gaan over de hamvraag waar de stikstofwinst door emissiereductie naartoe zou moeten gaan.
Zo lang de kritische depositie nog wordt overschreden, is saldering immers de enige manier om economische ontwikkelingen mogelijk te maken. Met het afnemen van de stikstofdepositie neemt de salderingsruimte echter navenant af. De vraag is niet alleen waar de stikstofwinst naar toe moet gaan, maar ook wat we gaan doen als er over enkele jaren niets meer te salderen valt.
De blog van Gé Backus, directeur van Connecting Agri&Food, is eerder verschenen in Food & Agribusiness
Vanaf 6 november 2024 kunnen landbouwers in Flevoland, Overijssel en Zeeland subsidie aanvragen voor productieve investeringen die bijdragen aan de modernisering...
Lees verderIn de week van 11 tot en met 15 november, tijdens de Nationale Klimaatweek, kun je deelnemen aan een reeks demo’s waarin praktische, integrale en...
Lees verder
De nieuwsbrief van DLV Advies wordt een keer per maand verstuurd met de meest interessante en actuele ontwikkelingen in de agrarische sector. Incidenteel kunt u nieuws en informatie ontvangen in een extra nieuwsbrief. Uw persoonsgegevens worden conform onze privacyverklaring verwerkt.