Het interview met Dirk Beuling vindt niet op locatie in Emmeloord, maar op gepaste afstand plaats. Hierdoor kunnen we helaas niet, zoals Dirk het zelf zegt, ‘het mooiste stukje akkerbouw van Nederland, misschien wel van Europa’, werkelijk aanschouwen. Desalniettemin doet dit geen afbreuk aan ons gesprek waarin hij vertelt over zijn bedrijf, de totstandkoming van de bouw en zijn rol en visie als akkerbouwer.

4e Generatie in zicht 

Samen met zijn vrouw Rina en inmiddels zoon Arjan runt Dirk een akkerbouwbedrijf in de Noordoostpolder. Het bedrijf bestaat uit 115 hectare landbouwgrond verdeeld over 2 locaties, waarop ze zowel consumptieaardappelen als uien, tarwe, suikerbieten en witlofpennen verbouwen. Daarnaast verhuren ze nog zo’n 12 hectare grond voor de teelt van tulpen. Nu zoon Arjan ook werkzaam is op het bedrijf, zien we een 4^e generatie Beuling. Toen de voormalige domeinschuur niet meer voldeed aan de verwachtingen en er meer ruimte moest komen voor machine- en aardappelopslag is er besloten om een nieuwe schuur te laten bouwen die perspectief biedt voor de toekomst. 

Toekomstvisie wordt werkelijkheid 

Het is voor Dirk niet de eerste keer dat hij een nieuwe schuur bouwt. Op zijn andere locatie bouwde hij al eens een bewaring voor losgestorte producten. Wel was het zijn eerste ervaring met DLV Advies waar hij, op aanraden van collega’s, destijds contact mee opnam. 
De bouw van de bewaring is samen met DLV Advies en in samenspraak met Barry Akkerman ontworpen en begeleid. Een goede zet, blijkt gedurende het traject. “Ik ben boer, geen bouwer! Barry adviseerde ons bij de keuze van de aannemer, verzorgde de bouwvergunning en had tijdens de bouw voortdurend de controle. Mooi voorbeeld was dat de verf op de spanten veel te dun werd aangebracht. Als leek zie je dat niet. Barry ontfermde zich over dit soort zaken. Doordat het contact behoorlijk intensief is, ontstaat er een vertrouwensband”, aldus Dirk.

Wensenlijst 

Barry: ”Er was een tekort aan opslagcapaciteit en aan ruimte om machines op te bergen. Wij hebben gekeken wat de klant aan teelt heeft en wat zijn wensen waren voor de toekomst. Daarin is de opslag van wortelen naar voren gekomen met in het vooruitzicht de mogelijkheid voor pootgoed. Op basis van deze wensenlijst is er een ontwerp gemaakt voor een bewaring die, met minimale aanpassingen, daarvoor geschikt is.”
In de nieuwe bewaarplaats is er plek voor 624 kisten die gebruikt worden voor consumptieaardappelen. Daarnaast is er nog voldoende ruimte vrij die te zijner tijd voor andere doeleinden kan worden ingericht. Bij de bouw is er uiteraard gekeken naar kwaliteit en een hoog afwerkingsniveau, maar wel zodanig dat de schuur niet onnodig duur wordt. De vloer is voorzien van koudebrugonderbrekingen, een onderbreking in de vloer waardoor er geen condens kan ontstaan door temperatuurverschillen. Gekeken naar de manier van bewaring is er gekozen voor een zuigventilatiesysteem met daarop een hangende blaasbalg als afdichting. “Het voordeel hiervan is dat je niet meer over de kisten hoeft te klimmen voor het afrollen”, licht Barry toe.

2 keer bouwen

Doordat de bouw in de winter heeft plaatsgevonden en aannemers rond deze periode toch iets minder werk hebben, werd er scherp ingeschreven op de aanbesteding, wat scheelde in de kostprijs. Bijkomend voordeel was dat de bouw ruimschoots klaar zou zijn voor de oogst.
Is er dan niets wat achteraf gezien anders had gekund? “Altijd,” zegt Dirk, “maar dat zijn gelukkig geen grote zaken. Er wordt niet voor niets gezegd dat je eigenlijk 2 keer moet bouwen. De grote cel voor aardappelopslag bevalt prima, maar achteraf gezien hadden we wellicht de keuze moeten maken voor een extra kleine cel waarin het product kan worden opgewarmd.”

Goed vooruitzicht 

De bewaring is gerealiseerd en volop in bedrijf, al hebben de ontwikkelingen van afgelopen jaar wel gezorgd voor wat kopzorgen. De frietaardappelen zijn door de coronacrisis drastisch in prijs gedaald. “Ondanks dat we veel werken op basis van contracten wordt er ook een deel van onze oogst vrij verkocht. Dit heeft ons veel geld gekost. Ook de steeds veranderende wet- en regelgeving werkt in die zin niet mee. Zo is de kiemremmer die we nu hanteren lastiger in gebruik en 4 keer zo duur als zijn chloorhoudende voorganger, wat de kostprijs verhoogt met 2 tot 3 cent. De steeds veranderende maatregelen van de overheid zijn sowieso moeilijk te volgen,” vervolgt Dirk. “Gelukkig is net bekend geworden dat de maatregel van de verplichte drempels in de ruggenteelten op klei- en zandgrond toch wordt geschrapt. Het blijft lastig deze ontwikkelingen bij te houden. Maar ondanks dat, zien we de toekomst nog steeds positief tegemoet. We wonen en werken in het mooiste gebied van Nederland en de vraag naar eten blijft. Zolang dat niet verandert, zijn wij dik tevreden.”